Αργολικός Ποιμήν: Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΡΧΙΕΟΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ ΕΟΡΤΑΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΩΒΗΛΑΙΟΥ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Καθολικών Αθηνών στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Ιωβηλαίο έτος της Θείας Ευσπλαχνίας διοργάνωσε προσκυνηματική εκδρομή στον καθολικό Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Ναύπλιο. Το προσκύνημα αυτό έγινε για το κλείσιμο του αγίου έτους του Ιωβηλαίου και έγινε για πρώτη φορά σ' ένα ναό εκτός Αθηνών. Οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν στο κλειστό γυμναστήριο της πόλης του Ναυπλίου με ομιλία από τον θεολόγο και ιστορικό π. Μάρκο Φώσκολο με το θέμα, Λυσηποίνων- συγχωροχάρτι. Ακολούθησε αρχιερατικό Συλλείτουργο στο Αθλητικό Κέντρο Ναυπλίου, που ευγενικά χορηγήθηκε από τον Δήμο Ναυπλιέων. Την λειτουργία των καθολικών τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανός Ροσσουλάτος. Χαιρετισμό εκ μέρους του Δημάρχου Ναυπλιέων απεύθυνε η πρόεδρος του ΔΟΠΠΑΤ Πόπη Καλκούνου.

Το συγχωροχάρτι, στα λατινικά indulgentia (ελληνική μεταφορά, η ιντουλγκέντσια, ιντουλγκέντζα και ιντουλγκέντια), ήταν ένα έγγραφο το οποίο βεβαίωνε άφεση αμαρτιών και το οποίο χορηγούνταν έναντι χρημάτων, υποσχέσεων ή άλλων παραχωρήσεων από εκκλησιαστική αρχή.

Θεολογικό έρεισμα των συγχωροχαρτιών αποτελούσε η αντίληψη της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ότι η εξομολόγηση δεν αρκεί για να άρει όλες τις συνέπειες της αμαρτίας, αλλά ότι κάποιες από αυτές παρέμεναν και μετά, μπορούσαν όμως να αντισταθμιστούν από το «πλεόνασμα» καλοσύνης των αγίων, το οποίο διαχειριζόταν η Εκκλησία και συγκεκριμένα ο Πάπας. Η πρακτική της πώλησης συγχωροχαρτιών βρήκε ευρεία εφαρμογή στη Δύση ιδίως κατά τον Μεσαίωνα. Αν και καταδικάστηκε επίσημα, η πρακτική αυτή μαρτυρείται στην πράξη έως και τον 20ό αιώνα.

Στην Ορθόδοξη εκκλησία, έντυπες ή χειρόγραφες ευχές υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, συχνά με την ονομασία συγχωροχάρτια ή συγχωρητικές ευχές ή και μετριότητες, εμφανίστηκαν σποραδικά, με διαφορετικό όμως σκοπό και θεολογικό περιεχόμενο από εκείνα της Καθολικής Εκκλησίας και χωρίς να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή στους θεσμούς της μετάνοιας, της εξομολόγησης, της άρσης και λύσης του αφορισμού ή των επιτιμίων, μέσω Οικουμενικής ή έστω τοπικής συνοδικής απόφασης.